Nieznana choroba zabiera Wojtusiowi dzieciństwo

Absolutnie nic nie wskazywało na to, że Wojtuś jest chory… nawet nie wiem, jak ciężko chory, skąd ta choroba się wzięła, jakie są dla niego rokowania. Jeździmy po lekarzach, robimy tysiące badań, konsultujemy się ze specjalistami i tak od dwóch lat. I nic. A życie toczy się dalej, więc musieliśmy się nauczyć funkcjonować w tej jednej wielkiej niewiadomej.

Ciąża przebiegała książkowo, Wojtuś urodził się zdrowy

Był przesłodkim niemowlakiem, a my byliśmy wpatrzeni w niego jak w obrazek. Obracał się na wszystkie strony, uśmiechał się i gaworzył. Niepokoiło tylko to, że nie potrafił chwycić żadnej zabawki. Pediatrzy nas zbywali, mówili, że „wszystko w swoim czasie”. Od jednego z nich dowiedzieliśmy się, że „na pewno nic mu nie jest, przecież to taki ładny chłopiec! A to, że nie chwyta? Każde dziecko rozwija się swoim tempem.” Niejeden rodzic by w te słowa uwierzył, bo przecież to powiedział lekarz. Nam jednak to nie dawało spokoju i zaczęliśmy rehabilitować Wojtka na własną rękę, licząc na to, że szybko wypracujemy ten chwyt.

Gdy synek miał ponad pół roku, z dnia na dzień zaczęło się z nim dziać coś dziwnego – patrzył w jeden punkt, przestał się obracać, reagować na nasze głosy. Straciliśmy z nim kontakt i odchodziliśmy od zmysłów! Niestety nie dało się tego zatrzymać, było tylko gorzej… Pojawiła się padaczka, Wojtuś zrobił się wiotki i powykręcało mu ręce. Od tego czasu naszą codziennością jest intensywna rehabilitacja, dzięki której może kiedyś sam usiądzie, a może nawet zrobi parę kroków. Dzisiaj nadal jest jak kilkumiesięczne dziecko, które nawet nie raczkuje. Ostatnim naszym osiągnięciem jest to, że podjął próbę chwycenia butelki.